Ο «Μικρός» μου λιόντας

Τι κάνει ο Λιόντας σου, μωρέ… μου φώναζε γελώντας ο Σ., κάθε πρωϊ που έμπαινα στο γραφείο, τρείς μήνες μετά τη βιαστική σου «άφιξη».Εύστοχος ο χαρακτηρισμός, όταν με Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού 4/10, έσκασες μύτη από τις 25/7… διαψεύδοντας όλους μας τους φόβους, αλλά και αποδεικνύοντάς μας πως είσαι …πραγματικό λιοντάρι.Ξ-e-φυλλίζοντας χθες βράδυ το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, στάθηκα στην προπέρσινη ανάρτηση, η οποία και τι δε μου θύμισε…

• «Πόσο τρόμαξα, όταν λόγω ρήξης αμνιακού σάκου στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου σε σένα, οδηγηθήκαμε εσπευσμένα στο μαιευτήριο.

• Πόσο αγχώθηκα, έστω κι’ αν υπήρχαν ήδη τρία παιδιά, τα 3 μεγαλύτερα από τ’ αδέλφια σου.

• Πόσο βασανιστικά πέρασαν πέντε (5) ημέρες αναμονής, γιατί ο γιατρός έκρινε πως ήσουνα πολύ μικρό και δε διακινδύνευε επίσπευση του τοκετού. Πέντε ημέρες που θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερες, μα βιαζόσουν…δεν περίμενες άλλο….

• Πόσο φοβήθηκα όταν ο γιατρός ανασήκωσε μια …. μικρογραφία νεογέννητου, βάρους 1.230 γρ.

• Πόσο υπέφερα στο δωμάτιο μετά τον τοκετό, όταν άκουγα τις ροδίτσες από το κρεββατάκι του μωρού της διπλανής και πόσο ζήλευα που εκείνη το χάιδευε και το θήλαζε κι’ εγώ έμενα με άδεια αγκαλιά…

• Πόσο ράγισε η καρδιά μου όταν έφυγα από το μαιευτήριο με άδεια χέρια, γιατί εσύ έμεινες πίσω….

• Πόσο έκλαψα όταν έφτασα στο σπίτι και με έζωσε η ανασφάλεια και η μοναξιά (αλήθεια, πόσο μόνη μπορούσα να είμαι με τρία παιδιά; όμως έτσι ένοιωσα).

• Πόσα δρομολόγια κάναμε καθημερινά με τον πατέρα σου για να σου φέρνουμε το πρωϊ γάλα μητρικό και το απόγευμα ξανά για το επισκεπτήριο.

• Πόση λαχτάρα νοιώθαμε, φορώντας τις λευκές αποστειρωμένες ρόμπες, προκειμένου να μπούμε στην αίθουσα προώρων, μόνο για να σε δούμε στη «βιτρίνα» και να ενημερωθούμε για τα … 20 ή 30 γραμμάρια βάρους που έπαιρνες καθημερινά (μετρούσε ακόμη και το μισό γραμμαριάκι…)

• Πόσο λυπημένοι ήμασταν όταν τελείωνε το επισκεπτήριο, όμως δε φεύγαμε. Καθόμασταν στα σκαλοπάτια του Μαιευτηρίου αγκαλιασμένοι, με δάκρυα στα μάτια και δε νοιαζόμασταν για τον κόσμο που μπαινό-βγαινε…

• Με τί δέος σε κοιτάζαμε μέσα στη θερμοκοιτίδα, με χεράκια και ποδαράκια χιλιοτρυπημένα, με μία μεγάλη σύριγγα φυτεμένη ψηλά στο μέτωπό σου και σωληνάκι περασμένο στο ένα σου ρουθούνι, απ’ όπου περνούσε το γάλα στο στομαχάκι σου(*).

• Πόση συγκίνηση αισθανθήκαμε, όταν ύστερα από ένα μήνα άνοιξαν το πορτάκι της θερμοκοιτίδας και σου αγγίξαμε τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια για πρώτη φορά.

• Πώς αντέδρασαν τα αδέλφια σου, όταν ύστερα από 1 1/2 μήνα σε φέραμε στο σπίτι. Περίμεναν στην είσοδο και μόλις σε είδαν μέσα στο καλάθι φώναζαν: «΄Αχ! έχει και χεραααάκια, έχει και ποδαραααάκια..» (γύρευε πώς σε είχαν φανταστεί…)

• Πόσο σε καμαρώνω, που είσαι σήμερα ένα ψηλό και ωραίο παλληκάρι….. το νιώθεις… έτσι δεν είναι;

ΘΕΛΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ:

• Πως όταν σε φέραμε, επιτέλους στο σπίτι, (πότε πέρασαν αλήθεια 24! χρόνια;) από τη λαχτάρα μου σε κρατούσα αγκαλιά, ακουμπούσα το μάγουλό μου στο τρυφερό σου προσωπάκι, γύριζα όλο το σπίτι και σου μιλούσα….σου μιλούσα….και σου υποσχόμουν πως «δε θα σε μαλώσω ποτεεεέ», «ποτέ δε θ’ απλώσω το χέρι μου επάνω σου όοοο,τι και να μου κάνεις» …

• ΄Οτι σε λατρεύω και θα είμαι δίπλα σου όταν, για ό,σο και ό,ποτε με χρειαστείς.

ΝΑ ΜΟΥ/ΜΑΣ ΖΗΣΕΙΣ!!!

(*) Aπό τον καλό μου φίλο pediatre, έμαθα πως λέγεται ρινογαστρικό

Γιατρέ μου,  …Πρωτοψάλτη για την κόρη σου  τη ζαργανίτσα,  όπως της τραγουδούσες τότε που  έμεινε κι’ εκείνη για 10μέρες  στη «βιτρίνα»