Εγώ τώρα ήταν να μη θυμώσω, αχτιδούλα μου, που κοίτα και διάβαζε για να καταλάβεις και πες μου αν έχω άδικο…
Μου φέρνει, που λες, ο Γλάρος μου ένα τριανταφυλλάκι για το γραφείο μου, από εκείνα που σου ‘χω πει πως ρημάζει για χάρη μου τους ξένους κήπους.
Μεταξύ μας καλά έκανε, γιατί τέτοιο άρωμα σπάνια τυχαίνει την σήμερον ημέραν στα λουλούδια της πόλης και σκοπεύω να το φυτέψω (μόσχευμα) για να πιάσουμε το σόϊ.
Εγώ είμαι στον «ΠΙ-ΣΗ» και …δουλεύω.
Παίρνει τα μικρό βαζάκι από το μαρμάρινο ράφι (πάνω από το καλοριφέρ) και από το μπουκάλι μου το γεμίζει με νερό. Βάζει το λουλουδικό μέσα και τοποθετώντας το ξανά στο ράφι, εκείνο δε στάθηκε καλά και αναποδογυρίζει.
Αλλού το λουλούδι, αλλού το βάζο και όλα τα νερά πάνω στο κουτί του υπολογιστή. Που να με έβλεπες…άστραψα κι βρόντηξα….
– Μα καλά βρε παιδί μου επίτηδες το κάνεις; θέλεις να χαλάσει το μηχάνημα;
– Ναιιι, σιγά μη σου χαλάσουμε την επικοινωνία… με ύφος όλο σημασία, καταλαβαίνεις τώρα…
– Πάλι εκεί η κουβέντα, έτσι; Μια εμμονή την έχεις, αλλά εγώ φταίω… Δε μου κοβότανε το πόδι που ξεκινούσα τότε για ‘κείνη την παραλία; (BEST-WORSΤ ανάρτηση από 19/1/2008)
– Εμ…δε σου κοβότανε… κι’ εγώ τώρα θα ήμουνα στο Sea Point στο Cape Town, να μετράω τα κύματα…
«Οι προσωπικές σχέσεις μοιάζουν με δελτίο καιρού που προμηνύει θύελλες και δυνατά μποφόρ. Προσέξτε μήπως οι διαφωνίες, φτάσουν τόσο μακριά ώστε σας κάνουν πιστό πελάτη δικηγόρων.»
Χαααα, εγώ τελικά, αυτούς θ’ αρχίσω να τους φοβάμαι… δικηγόρους στην παρ-e-α έχουμε;
Καλέέέέ (εγώ) σαν σήμερα ήτανε και το ξεχάσαμε…
– Αλήθεια γυναίκα μου; να σε φιλήσω… Σήμερα θα μεθύσουμε
(Eυχαριστώ την αχτίδα και τους Αστρο-Συμμορίτες, που μέσω των αναρτήσεών τους παρακινήθηκα να δημοσιεύσω τούτη τη δική μου)
